Pięć ♥

Obudziły mnie krzyki w moim pokoju. Otworzyłam oczy, a na mnie gapi się piątka chłopaków.

- Co wy tu robicie.? – zapytałam chłopaków

- Przyszliśmy Cię obudzić – powiedział Niall

- No dobrze, ale po co.? – byłam trochę na nich zła, bo wyjątkowo dobrze mi się spało

- Żebyś zrobiła nam śniadania – wykrzyczał uradowany Niall

- Tylko po to.?

- No i jeszcze, żebyś spędziła z nami dzień – wtrącił się teraz Zayn

- Śniadanie mogę wam zrobić, ale musze się jeszcze ogarnąć – zorientowałam się, że siedzę przed nimi w mojej różowej pidżamie z  królikiem. – Ale dzisiaj miałam w planach iść na zakupy

- No to dobrze trafiłaś, Zayn pójdzie z tobą. Uwielbia kupować ciuchy. A my pójdziemy do restauracji na drugie śniadanie – powiedział jak zwykle szczęśliwy z myślą o jedzeniu Niall

- No ale żeby znów jeść Niall.? – zaśmiał się Harry

- No przecież to bardzo mało jedzenia

- Dobrze, skończcie te swoje dyskusje na dole w kuchni. Ja muszę się ubrać. Wygoniłam ich z pokoju i podeszłam do szafy. Wybrałam jasne rurki, biały podkoszulek i czerwoną basebollówkę.  Z włosów zrobiłam warkocza, pomalowałam się lekko i zeszłam na dół. Dopiero teraz przyszło mi do głowy jak chłopaki weszli do mojego domu.

- Ej, a jak wy weszliście do mojego domu

- No twoja mama wychodziła i nas wpuściła. – powiedział z pełną buzią Niall. Podeszłam do lodówki i wyjęłam potrzebne rzeczy i zaczęłam smażyć naleśniki. Skończyłam i postawiłam im to na stole.

- Katy, cudownie gotujesz – wychwalał moją kuchnię Niall

- Tak, tak wiem mówiłeś – zaśmiałam się i zaczęłam jeść naleśnika.  – Dobra Zayn idę po torebkę i wychodzimy , okej.?

-Okej, czekam na ciebie w samochodzie – powiedział i wyszedł z domu . Wzięłam torebkę i chciałam wychodzić ale przypomniałam sobie, że reszta chłopaków siedzi u mnie w kuchni.

- No , a wy nie macie zamiaru wyjść z mojego domu.?

- Tak, już wychodzimy. Chodź Niall idziemy się najeść – zaśmiał się Lou

- Powiedziałeś jedzenie.? Już wychodzę – wszyscy zaczęliśmy się śmiać. Chłopaki wyszli, zamknęłam dom i wsiadłam do samochodu w którym czekał na mnie Zayn.

- Co tak długo ? – zapytał

- Wiesz, Niall nie chciał opuścić mojej kuchni -  zaśmiałam się

- A no teraz rozumiem. To gdzie jedziemy.?

- Do Centrum Handlowego. Muszę zaopatrzyć się w trochę ubrań.

- No to dobrze się składa, bo ja też muszę się obkupić. – zaśmiałam się.

Jechaliśmy dziesięć minut i wysiedliśmy pod wielkim Centrum Handlowym. Obchodziliśmy chyba wszystkie sklepy. Kupiłam sobie trochę par rurek, kilka basebollówek i bluzki. Jak się okazało  Zayn uwielbia tak samo basebollówki . Po zakupach poszliśmy do kawiarni. Zamówiliśmy sobie po ciastku i rozmawialiśmy.

- Widzę, mamy podobny gust do ubrań – zaczęłam rozmowę

- Hehe, zauważyłem. Przynajmniej mam z kim iść na zakupy. Chłopaki ciągle mnie wyśmiewają, że chodzę po sklepach jak baba.

- Widzisz, najwyraźniej nie znają się.

Posiedzieliśmy jeszcze chwilę i wróciliśmy do domu. Gdy chłopaki zobaczyli nas z torbami zaczęli się śmiać.

- A wy z czego.? – zapytał Zayn

- My.? Z was. – śmiał się dalej Lou

- Zabawne Lou  ,a tak na serio to z czego? –zapytałam

- No z was, przecież powiedziałem

- Mam coś na twarzy czy coś ?

- Nie, zobacz co masz w rękach – wtrącił się teraz Harry

- No torby – nie wiedziałam o co im chodzi

- No właśnie i z tego się śmiejemy – chłopaki dostali dziwnego ataku śmiechu

- Nie rozumiem was kompletnie – powiedziałam i zwróciłam się do Zayna z pytającym wyrazem twarzy „ o co tu chodzi?”

- Oni tak zawsze gdy wrócę z zakupów dziwią się ile ciuchów nakupuję, musisz przywyknąć – wyjaśnił mi w końcu Zayn. Gdy to usłyszałam zaczęłam się śmiać. Wszyscy spojrzeli na mnie jak na wariatkę.

- Czyli chcesz powiedzieć, że ty tak zawsze jesteś obładowany ciuchami – zapytałam Zayna

- No tak, ale co w tym dziwnego

- No, że ja nawet mniej kupuje. – Reszta chłopaków, wpadła wtedy  w dziki szał i zaczęli jeszcze bardziej się śmiać.

- No i ty Katy przeciwko mnie – udał focha Zayn

- Nie jestem przeciwko tobie – zaśmiałam się – tylko mnie zdziwiłeś tymi wypadami na zakupy i nie fochaj się już, bo ci Harry fryzurkę rozwali. Chłopaki zareagowali śmiechem, a Harry zaczął zbliżać się do Zayna w celu zniszczenia jego idealnej fryzury, Zayn obronił się w ostatnim momencie.

- Dobrze, już się nie focham – powiedział i zaczął się z nami śmiać

- A marchewki chociaż kupiliście – wtrącił Lou

- Nie, a powinniśmy? –zapytałam się

- Ty się jeszcze pytasz czy powinniście. To był wasz obowiązek i co ja teraz zrobię bez moich kochanym marchewek.? – Lou zaczął udawać, że płaczę, dosiadł się do niego Harry i zaczął go pocieszać.

- Oj Lou, chodź pójdziemy do sklepu Harry kupi ci marchewki i będzie już dobrze. – gdy tak mówił ledwo powstrzymywałam śmiech, lecz nie udało mi się, Lou spojrzał na mnie zabójczym wzrokiem i szepnął : „ i tak cię lubię”, zaczęłam się jeszcze bardziej śmiać. Wtedy otrząsnęłam się , że powinnam wrócić już dawno do domu, co sobie mama pomyśli.

- Chłopaki, ja już lecę. Miło było – wzięłam swoje torby i skierowałam się w kierunku drzwi

- A wpadniesz jeszcze do nas ,wieczorem? – zapytał z nadzieję Niall

- Pewnie, po to żeby zrobić ci kolację, co.?

- No, patrzcie jak ona mnie zna – wszyscy się zaśmieliśmy.

- Pomyślę, do zobaczenia – przytuliłam każdego z nich i poszłam do domu. Gdy wyszłam od chłopaków zauważyłam, że właśnie mama podjeżdża pod dom, cieszyłam się bo nie będę siedzieć sama w domu. Przywitałam się z mamą i weszłyśmy do domu.

- I jak sobie radziłaś beze mnie? – zapytała mnie mama

- Dobrze, byłam z Zaynem na zakupach. Czy ty wiesz, że on ma lepszy gust od dziewczyny ? –zaśmiałam się

- Naprawdę? No to nie będziesz mnie już ciągać po sklepach. Zayn ci pomoże – zaczęłyśmy się śmiać

- A masz jakieś plany jeszcze na dzisiaj, Katy?

- Jeszcze nie wiem, Niall błagał mnie żebym przyszła zrobić mu kolację

- Czyli nie tylko ja uważam, że dobrze gotujesz – mama posłała mi uśmiech – a może zaprosisz ich do nas, jeszcze nie miałam okazji ich dobrze poznać?

- Okej, zapytam się ich. – wzięłam telefon i napisałam sms-a  do Zayna, zgodzili się.

- Mamo, ale wiesz musimy zrobić bardzo wiele jedzenia. – zaśmiałam się

- Już się o to nie martw choć mi pomóc- Poszłam pomóc, mamie gdy kolacja była już przygotowana poszłam do swojego pokoju się przebrać. Gdy schodziłam na dół usłyszałam dzwonek do drzwi.

*******************************************************************************

Dziękuje wam za tyle wejść i za komentarze. ;)